Elke maand hetzelfde ritueel.
Vijf dagen voor de salarisdatum, verschijnt er een berichtje op mijn telefoon:
“Even een vraagje, zou je mij €100 kunnen lenen tot de 23ste? Dan maak ik het meteen over.”
Een paar dagen later volgt vaak een tweede appje:
“Ken (geen taalfout!) ik nog 1 keer €50 van je lenen? Mijn uitkering is nog niet binnen.”
En elke keer denk ik: Hoezo?
Ik voel de neiging om “nee” te zeggen.
En toch zeg ik steeds weer “ja”.
Want in mijn hoofd spoken gedachten rond:
“Misschien heeft hij geen eten”.
“Misschien zit hij in de kou”.
“Misschien kan hij geen kapotte kleren vervangen”.
Dan voel ik mij zó rijk dat ik antwoord:
“Stuur maar een tikkie.”
Maar diep van binnen stel ik mezelf steeds dezelfde vragen:
Help ik hem werkelijk vooruit?
Of houd ik hem juist vast in zijn comfortzone?
Maak ik het hem te makkelijk, omdat dit patroon al zo lang doorgaat?
Ik merk dat dit niet alleen over hem gaat, maar ook over mij.
Over mijn keuzes. Over hoe ik kijk naar rijkdom.
Is arm zijn een gewoonte?
En is rijk zijn een keuze?
Misschien zit de sleutel niet in geld, maar in mindset.
In het durven doorbreken van patronen.
In het kiezen voor groei, ook als dat spannend is.
En dus vraag ik jou:
Wat denk jij?
Help ik hem… of houd ik hem juist klein?
Pfff, ik beleef precies hetzelfde en weet ook niet zo goed wat ik ermee moet. Wat is wijsheid.
tja…
Ik dwing mezelf om nee te zeggen tegen mijn gevoel in, want ik wil graag helpen.
Ik vind het dan sneu, maar het zijn meestal dezelfde soort personen.
Uiteindelijk ben ik blij dat ik dan toch nee heb gezegd, omdat ze dan toch met andere oplossing zijn gekomen. Het belast mij dan ook niet meer, want wanneer krijg ik het geld terug en de volgende keer komen ze weer. Na 3 x vragen en consequent nee zeggen; zal deze persoon het ook niet meer aan je vragen.
En dat geeft rust voor jezelf en je leert de ander door nee te zeggen zelf voor een andere oplossing te zorgen.